Der Letzte Holländer
Hilarisch muziektheater vol zwartgallige humor
Stel je voor: een grijs wolkendek, schuimende zeekoppen, een drijvend blikje Unox knakworst en in de verte doemt langzaam het topje van de Rotterdamse Euromast op. Met daarop: de laatste Nederlandse vrouw, Brenda.
Het is 2049. Twee jaar geleden braken de dijken door en werd wat eens Nederland was, een uitgestrekte zee. Slechts het topje van de Euromast bleef over. We volgen de Duitse documentairemaker Karsten Schillinger. Hij probeert de rest van de wereld wakker te schudden voor het noodlot dat ‘klimaatcrisis’ heet. Hij portretteert Brenda en haar vergane moederland en is meedogenloos in de schrikbeelden die hij zijn publiek voorschotelt. Niks gaat hem te ver in zijn poging het tij te keren. Zal het hem lukken zijn publiek te overtuigen? En ten koste van wat?
De wereld staat in brand, maar het lijkt nog niet tot iedereen door te dringen. Extinction Rebellion, Greta Thunberg, Rutger Bregman, allemaal kiezen ze een andere manier om hun boodschap aan de wereld te verkondigen. Maar wat is eigenlijk de beste manier? En hoe ver mag je gaan als je de wereld wilt redden?
Met Der Letzte Holländer maken DE OMSTANDERS een deconstructie van “de klimaat-boodschap” en richten zich op de vraag hoe je die het beste overbrengt. Een zwarte komedie, een muzikale mockumentary, met als belangrijkste uitgangspunt: heiligt het doel alle middelen?
Over de makers
DE OMSTANDERS is een jong muziektheatercollectief. In hun voorstellingen richten ze zich op grote maatschappelijke thema’s en spelen ze met sensatiezucht van mens en media. Door zware onderwerpen te combineren met humor en kitsch, roepen ze een sfeer van vervreemding en ongemak op. Ze laten de imperfecte mens zien, in al zijn naaktheid, maar doen dat altijd met nieuwsgierigheid en compassie. Dit jonge collectief maakte eerder de succes-voorstelling De Verdwijning.
In de pers
"“In het simultaan hilarische en hartverscheurende slotbeeld rekent De Verdwijning keihard af met de manier waarop makers, journalisten én publiek parasiteren op de pijn van anderen. Het getuigt van enorm veel lef en artistieke zelfbeheersing om een voorstelling lang opzettelijk slecht theater te maken ten dienste van een verpletterend slot.“"
de Theaterkrant
