Scenes 29-05-22, Kan een voorstelling volmaakt zijn? Jazeker. Blauwdruk dat twee jaar geleden imponeerde met Ik hoop op zegen in het Amsterdamse Bos levert met haar vierde productie een juweel af dat barst van inventiviteit, eigenzinnigheid en spelplezier. Een ingebeelde ziekte is komisch, intelligent en ronduit voorbeeldig geënsceneerd. Voor mij de voorstelling van het jaar. Het kan niet anders of dit wordt dè grote hit van Festival Karavaan dat dit fijne gezelschap al enige tijd ondersteunt.
Tijn Panis, Romijn Scholten, Bram Walter en Emma van Zandvoort schreven als collectief met begeleiding van Joachim Robbrecht een prachtige variatie op De ingebeelde zieke van Molière. Het is 2371 en Koningin Argan gaf al haar onderdanen een chip in de arm waardoor ziekte is uitgebannen en zelfs onsterfelijkheid in bereik is gekomen want: Na jaren recherchéën wordt nu ook de dood genezen. Dat is dus een andere forte van deze voorstelling: de vele Franse woorden die al of niet verhaspeld in de tekst zijn verwerkt. Het barokke verhaal is op metrum geschreven en klinkt als een klok. Daarmee is De ingebeelde ziekte niet alleen schitterende taalkunst, maar ook uitermate grappig. Dat is een enorme prestatie die veel bewondering afdwingt.
De drie Blauwdruk-spelers, Panis, Scholten en Walter worden aangevuld met Maureen Teeuwen (oa Mug, Discordia) die zich hier als een vis in het water voelt. Nina Spijkers deed eindregie. De aankleding is simpel maar effectief. In een weiland staat een rechthoekig speelvlak dat aan drie zijden is voorzien van doorzichtige lamellen, zodat de spelers als ze af zijn zichtbaar blijven, dolend in het gras.
Als er in het rijk van Argan toch een ziekte uitbreekt, wankelt de medisch empereur en volgt er veel politieke klunzigheid, gelukkig zonder Rutte-grappen. Argans zoon heeft een verboden liefde wat ook goed is voor de nodige verwikkelingen. Het wantrouwen aan het hof neemt toe en het naarstig zoeken naar een remedie blijkt een weg vol hindernissen. Deze cocktail wordt uiterst smakelijk uitgeserveerd in zeer humoristische scènes die zo nu en dan ongelooflijk over de top worden gespeeld, gelardeerd met idiote danspasjes door spelers in tutu met uitzinnige pruiken en wit geschminkt gezicht. Het spel is heerlijk en zo goed van timing dat het kijken naar deze voorstelling een groot genot is. Met anderhalf uur is het geen minuut te lang. Mooi is ook dat alle spelers even sterk zijn in tekstbehandeling, maar ook in hun mimiek. Het verhaal blijft boeiend, de taalgrappen blijven heerlijk en de knetterende energie van de vier spelers stroomt zo de tribune in. Wat een feest.
